ARKADAŞIMIN YAVUKLUSU

11 Kasım 2016

BUGÜN / SABAH

Yapraklar sararıyor 

Yollara yapraklarını döken çınar ağaçları

Ma’sere kazanı omzunda dönen bir kadın hayelliyorum

Üzüm yüklü eşeğini çeken yaşlı adam
İlerideki zibillikte köküç oynayan çocuklar geliyor gözlerime

Hava soğuyor
Güneş, yarı söndürülmüş ateş gibi ışıklarını evlerin bahçelerine döküyor

Artık her şey biti
 Oysa eskilerin güzlerinde bıraktığım anılar ne güzeldi? ben böyle düşündüm

-----

NOT

Ben Zeyno derdim ona 
Bir ata binmiş gitmiş o
Kır bir atla gelin diye götürmüşler onu
Beni askere yolladılar da götürdüler onu
Canım kirvem vermem demiş
Seymenin önünü kesmiş, arkadaşımın yavuklusu demiş, sözlüsü demiş, beşik kertmesi demiş
Atın boynuna sarılmış vermem, demiş
Demiş ya, götürmüşler onu
Kalan bahçedeki ayak izleri ve birkaç damla göz yaşı
Bir de arkadaşımın yaktığı türkü kaldı

"Zeyno, Maraş’lı Zeyno

Bağrı ateşli Zeyno

Yari askere gitmiş

Gözleri yaşlı Zeyno

Zeyno Maraş'ta durur 
Bağrına taşlar vurur 
Yari gurbete gitmiş 

 Hergün ağlayıp durur "

Aman eller kınalı Zeyno