O gün bankanın önünden geçerken 2 çocuk yolumu kesti.
Çocuklar beni tanıyorlardı. Ben de onları tanıyordum. Darbe yiyen ülke için kendi aralarında topladıkları parayı yardım göndereceklermiş. Yaşları tutmadığı için banka parayı kabul etmemiş.
Bir tanıdık sima aramışlar, ilkin beni bulmuşlar. “Bizim yaşımız tutmadığı için yardımı gönderemiyoruz,” dediler. Bankaya kendi adıma yatırmam için rica ettiler.
Sevindim.
Ne mutlu bana, diye
düşündüm.
Paraları artırarak yatırdık.
Kendi kendime, “ ne hayırlı
çocuklar” dedim. Bu cümleyi bankada da
tekrarladım. “Ne hayırlı çocuklar.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder